Kıymetlim; Sonbaharın serin esintileri, bembeyaz bir battaniye gibi toprağı örterek geçen kış ve kavurucu sıcaklarıyla yaz… Mevsimler gelip geçiyor. Bugünle birlikte tam on beş ay oldu senden ayrılalı. Ve ben, hasretimin mutlu sonla bitmesini sağlayacak hiçbir emarenin olmadığı kapkaranlık günlerde yazıyorum bu satırları sana. On beş aydır seni her vakit göremiyor, seninle konuşamıyor olmayı korkunç bir işkence gibi yaşıyorum. Hayatın akışında karşıma geç çıkmanın hüznünü yaşarken neden benimle aynı sokakta yaşamıyordun neden sınıfımdaki kızlardan biri değildin diye sorarken şimdi senden on beş aydır ayrıyım. Düşündükçe kalbime koyu bir kederin gölgesi düşüyor. Karıncayı bile ezmekten çekinen pek çok insan cezalarını aldılar. Nihayet benim de cezam belli oldu: On yıl… Sana olan hasretimin bitmesi artık hayal gibi. Sana kavuşmak kavranamaz uzaklıkta benim için. Önümde baş edilmez bir boşlukta uzayan zamanı sensiz tüketecek olmak ne acı?