Yolcu yolunda gerekti. İlk adımdan bunu böyle bildim. Hem yola düşeyim, hem durup yolcu hali-me bakayım, işin başında bu türden bir ön hazırlığım yoktu.

Yolcu-oluşumun farkında oluşumun bir riziko sayılabileceğini çok sonra akıl ettim: Biri ötekini, ikisi biribirilerini kurutabilirlerdi: Göze aldım. Bunu önce “Dağar”da denedim: 1979-80. Bu kitabı belki o metinler hazırlamıştır: Ateşli, ama ham işler.

“Yolcu”, bir “Yazı İthaka’sı”na dönüştü zamanla: Şiiri, yazıyı, yazmayı, yazını, duruşu ve yer de-ğiştirişi, yerini arayışı ve yitirişi konu edinen, kendi kendinden alıntı yapmam tuhaf kaçmazsa: Bir tür entelektüel otobiyografi denemesi.