"Yeis semtine uğramayan, umudunu hiç yitirmeyen,ihtiyarlığa bile övgü düzebilen kendisiyle barışık insanların öyküleri..."

“Kırk yıllık arkadaşıydı. Neyi okuyup, neyi okuyamaya­cağını çok iyi bilirdi. Kaşları çatıldı. Biri bırakmış olmalıy­dı kitabı. Evet evet, muhakkak böyle olmalıydı. Hiç şüphe­si yoktu. Ama… Sayfaları açık duran kitap ters çevrilmiş, yüzükoyun yatırılmıştı. Arkadaşının âdetiydi bu; ya sayfa­nın ucunu kıvırıp kapatırdı kitabı veya böyle açık olarak yüz üstü yatırırdı, okuduğu yer belli olsun diye.

İlkokuldan beri tanırdı onu. On sekizinde bile aşk ro­manlarına pabuç bırakmamıştı da şimdi, altmışları geride bıraktığında mı okuyacaktı? Hadi canım sen de! Evirdi çevirdi kitabı. Barbara Cartland’ın bir romanıydı. Fransız­ca bilmiyordu; ama yazarı, ne menem bir kitap olduğunu anlamaya yeter de artardı bile.”