Esasen hatalı olan biziz. Hayatımıza biri girdiğinde ona öyle bir bağlanıyoruz ki sanki ondan önce bir hayatımız yokmuş gibi. Onu öyle bir seviyoruz ki. Sanki gitmeyecekmiş gibi. Hatta kendimize şu soruyu sormadan da edemiyoruz; “Bundan sonra ben onsuz nasıl yaşarım?” Çünkü bu soruyu kendimize soracak kadar seviyoruz onu. Bir gün geliyor herkes gibi o da gidiyor. Sonra biz tek başımıza öylece ortada kalıyoruz...