Bazı hi­kâ­ye­ler du­yul­maz; çünkü kimse on­la­rı an­lat­maz.  

Bazı acı­lar ya­zı­ya dö­kül­mez; çünkü ke­li­me­ler bazen yet­mez.  

Ama sus­kun­luk da bir dil­dir.  

Ve Fesih Koç, bu ki­tap­ta tam da o sus­kun­lu­ğun se­si­ne kulak ve­ri­yor.

Ya­şa­mın Ger­çek­le­ri, Ana­do­lu’nun taş av­lu­la­rın­da, kıraç ya­maç­la­rın­da, mut­fak­la­rın loş kö­şe­le­rin­de bi­ri­ken ses­siz ha­yat­la­ra açı­lan bir pen­ce­re…  

Bir ceviz da­lı­nın göl­ge­sin­de ser­pi­len kır­gın­lık, bö­lü­ne­me­yen bir mi­ras­ta yi­ti­ri­len kar­deş­lik, bir tas çor­ba­nın paylaşı­mıy­la sı­na­nan in­san­lık…  

Her biri küçük bir kı­vıl­cım gibi gö­rü­nür­ken, yazar bu öy­kü­ler­de ar­dın­da yanan büyük yan­gı­nı an­la­tı­yor.  

Fesih Koç’un ka­le­mi sade ama de­rin­dir.  

Çünkü o, hi­kâ­ye­yi değil; in­sa­nı an­la­tır.  

Bir ço­cu­ğun ba­kı­şın­da, bir an­ne­nin içe göm­dü­ğü ağıt­ta, yaşlı bir ada­mın sus­kun­lu­ğun­da ko­nu­şur.  

Bu kitap yal­nız­ca okun­maz.  

Du­yu­lur.  

İçten içe işi­ti­lir in­san­da.  

Ve bazen, tek bir cüm­le­si, yıl­lar­dır kalp­te tu­tu­lan bir duy­gu­yu dile ge­ti­rir.

Ya­şa­mın Ger­çek­le­ri, ya­za­rın re­sim­le­rin­de ol­du­ğu gibi, ke­li­me­ler­le çi­zil­miş içli bir man­za­ra­dır:  

Acı­nın, ada­le­tin, vic­da­nın ve zaman zaman ge­ci­ken ba­rış­la­rın res­mi­dir.