Düzceyolu göründü bana. Ev arkadaşım Erol`un ablası Ülker ile eniştesi Zekai, Düzce Lisesi`nde öğretmenlik yapıyorlardı. O kış zorlu geçecekti. Zira evimiz kaloriferli olduğu halde yakıt bulmakta zorlanıyor hatta bulamıyorduk. Biz de salona bir patpat soba kurmuştuk. Patpat soba ile piyasadan bulduğumuz üç beş çeki (1 çeki: 225,789 kg.) odunla ısınmaya çalışıyorduk. Ama ısınmak mümkün değildi.
Erol Ceyhan durumumu anlatmıştı ablasına ve eniştesine. Onlar da bize gelsin demişlerdi. Atladım, gittim Düzce`ye. Düzce`nin dışındaydı evleri. Odanın birini bana vermişlerdi. Bulundukları yerde odun boldu, yeme içme yönünden de rahattım. Odada ders çalışırken evin çocukları Emre ve Alev kapının altından bana, “Biraz bizimle oynar mısın” diye not atıyorlardı.
Zaman içinde, çalışmama ara verdiğim zamanlarda , onlarla oynardım.
Çalışma programı yaptım kendime. Şubat`ın ilk haftasında döndüm diye hatırlıyorum İstanbul`a.
Şubat 1980 döneminde dokuz dersten geçtim. Bu dönem öğrencilik dönemim içinde en verimli dönemim oldu. 8 Şubat ile 12 Mart arası sınav dönemiydi. Bu dönemde dokuz dersten geçmiştim.