Can Binali Aydın’ın ilk kitabı Yalnızım İnsanla Geçmiyor, inat eden insanların öykülerinden oluşuyor: Ölmek için inat edenler, intihar için inat edenler, direnmek için inat edenler, devirmek için inat edenler…

Cümleler ilk anlamlarının, çoğu zaman ikinci üçüncü anlamlarının da çok uzağında bir yerde, direngen bir yerde duruyor. Bu direngenliği vurgulamak, *öyle olsun* diye değil; hakiki olmadıkları ima edildiğinde bile hakiki olabilen öykü karakterlerinin kuvveti bunu söyletiyor. 

İstanbul’un *yoksul* mahallelerine şehirli bir jestle yaklaşan ama çoğu zaman da bizzat o yoksulluğun öznesi olan kişiler konuşuyor. Acı çekiyorlar, olan biteni bitirmek istiyorlar, bitiremeyeceklerini ve deviremeyeceklerini hissettiklerinde öfkelerini kendilerine yöneltiyorlar. 

Yalnızım İnsanla Geçmiyor önce ismiyle başlıyor hikâyesini kurmaya ve anlatmaya.