Ben sevgimi saklarken çocuk yüreğimde, hasretin çoğalttığı sevgim hor görülmesin, basit duygulara meze olmasın diye, hasreti hep hoşgördüm.
Bu pencere; Martı’m, deniz, tığ, kalem ve kitaplarım olmasa imkânsızdı. Birgün hasretin tarifini yapabilirsem eğer, hasretimi çocuk aklımla gönül boşluğumda uçuşan yıldızlarla oyalayabildiğim için.
Umutlarıma hep yer açtı gönlüm bu hasret sayesinde, umutlarım özgür kaldı, sıkışmadı yüreğimde.
Bu sabır nereden insana? Bu güç neydi; anlatabilsem.
Gelip gelip kaçıyor kelimeler; oysa çok mecburum onlara...
İnsanı insana ‘Leylaca’ anlatmak için...