Tenha Kalabalık, sıradanmış gibi görünen insanlık hâllerinden doğan, sağlam bir kurguyla anlatılan öykülerden oluşuyor. Öykülerde mesele edinilen, sorgulanan durumlar da gündelik, akışkan hayatın sadeliği içinde derinleşiyor. Öte yandan Tenha Kalabalık’ta, İbrahim’i Beklerken- Kudüs Öyküleri’nde gözlemlediğimiz detaycı, minimal dikkat ‘Ankara’ya yöneliyor. Bu yüzden kitap ‘Ankara Öyküleri’ niteliği de taşıyor. Ancak bu defa şehir anlamını, devasa insan kalabalığının arasına giren beton duvarlarla inançlar arası ilişkilerin müteahhitliğine soyunan siyasetçilerden almıyor. Kendi mesafesini koltukları altında taşıyabilme bahtiyarlığına erişen haritacılardan, AŞTİ yalnızlığında efkâr dağıtan yolculardan, kırk yedi yıl ‘su rüyası’ gören kahve müdavimlerinden, bir mayıs sabahı sevdiği kız uğruna çocukluğundan vazgeçen kahveci çıraklarından, yorgun ve mağrur develeriyle bedestenlerin dingin zamanlarını özleyen bakır ustalarıyla doğrudan tabure insanlarından alıyor.