“Sustum. Konuşmuyorum artık. Söylemiyorum da. Bıraktım. Herkes söylesin. Ben susarım. Ben söylemesem de olur. Ben kimim ki. Sözcükler karnımda hayvan leşi gibi duruyor. Bedenimi ağrıtıyor. Bazısı öyle kaba ki derime batıyor. Bata bata taşıyorum onları ben, bu zamana değin karnımda neler neler sakladım, ne siz sorun ne ben söyleyeyim. Hem ben öyle kalbimde saklamam her şeyi. Karnıma depolarım. Daha sıcak geliyor bana. Daha gerçek. Doktorum da öyle dedi, sıcacık bir poğaçaya benzetti beni.”