Barthes, “fotoğraf sessiz olmalıdır”, der Camera Lucida’da, ve ekler:
“Bu, bir ölçülülük değil, bir müzik sorunudur.”
Bu fotoğraflarda da sessizliğin müziğini duyuyoruz.
Sessizlik, imgenin sesi, dahası imgenin ta kendisi oluyor.
Düz, saydam ve beyaz yüzeyleriyle (gene Barthes gibi söyleyeyim),
bir punctum olan sessizlik!
Gerçekten öyle: Kâmil Fırat’ın fotoğraflarının şiirsel etkisi,
sessizlikte kendini belli ediyor.
Sessizlik, evet, çünkü betimlenemez olan’ın imgesi onun fotoğrafları;
hatta, belki de anlatılamaz olan’ın…

Hilmi Yavuz