Göç hareketleri, Osmanlı Devleti açısından yaşanan kitlesel nüfus hareketlerinden, salt demografik bir değişimden ibaret değildir. Kırım Savaşı (1853-1856), 93 Harbi (1877-1878) ve Balkan Savaşları (1912-1913) gibi savaşların tetiklediği zorunlu göçler, imparatorluğun sınırlarını yeniden şekillendirdiği gibi, devletin “tebaa” üzerindeki kontrol mekanizmalarını yeniden yapılandırma ihtiyacını da doğurmuştur. Milyonlarca insanın yerinden edilmesi, Osmanlı idaresini bir yandan insani bir krizle karşı karşıya bırakırken, diğer yandan modern bürokrasinin unsurlarını içeren iskân politikalarının geliştirilmesini zorunlu kılmıştır. Bu eser, yalnızca bir siyasi tarih çalışması olmanın ötesine geçerek, sosyoloji, siyaset bilimi ve uluslararası ilişkiler disiplinlerinin kesişim noktasında konumlanmaktadır. Göçmenlerin bireysel deneyimlerinden devletlerarası diplomasiye uzanan geniş bir perspektifle, Osmanlı Devleti’nin çöküş sürecinde toplumsal dokunun nasıl değiştiğini gözler önüne sermeyi amaçlamaktadır. Ayrıca, günümüzde devam eden göç ve mülteci hareketlerine dair tartışmalara tarihsel bir bağlam sunarak, güncel politikaların tarihsel süreklilik ve kırılma noktalarıyla nasıl ilişkili olduğunu analiz etmeye katkıda bulunmayı hedeflemektedir.