Siyasette yalanın kullanılmasının felsefi ve ahlaki bir gerekçesi vardır ve bu gerekçe çeşitlilik gösterse de bilinen tüm çağlarda süreklilik arz etmektedir. Bu çeşitli gerekçeler bugün de yöneticilerin zihninde mevcuttur. Günümüzde kamusal yaşam, siyasetçilerin çeşitli ortamlarda (kurumlar, televizyon programları, siyasi etkinlikler, vb.) metaforik olarak aktör gibi hareket etmeleriyle bir dereceye kadar dramatize edilmektedir. Medyanın her yerde bulunmasıyla desteklenen belirli bir ritüel uygulama vardır.  
Manipülasyon ve ikna, teknolojik gelişmişlik düzeyi yüksek olan demokrasilerde ve insanların seçim kararlarını kolaylaştırmak için yeni teknolojilerin uygulanması yoluyla genellikle kabul gören ve benimsenen bir uygulamadır. Bu tür bir hizmet sunma konusunda uzmanlaşmış şirketler bile vardır. Burada nörobilimle yapılan çeşitli katkılardan da bahsedilebilir.  
Politikacıların her zaman yalan söylediği yönündeki klasik iddia karşısında, temsili demokrasilerdeki paradoks şudur: Vatandaş, taleplerini karşılamayarak oy verdiği politikacı tarafından aldatıldığını hissederse, başka birine oy vermeyi seçebilir. Bu durum, söylediklerinin ya da vaat ettiklerinin yaptıklarına ya da yapacaklarına uygun olmasını sağlamak zorunda olan siyasi adaya bir yükümlülük unsuru getirmektedir.  
Bu nedenle, siyasetçiler her zaman doğruyu söylemeseler bile, seçim bildirgelerinde yer alan vaatleri yerine getirmeye ve sözleri ile eylemleri arasında bir miktar güvenilirlik sağlamaya çalışmalıdırlar. Bir siyasetçinin söylediklerinin doğru mu yoksa yalan mı olduğuna karar vermek seçmenlere bırakılmıştır. Seçmenler yalan söylediğine inanırsa, bu yasadışı bir yalandır ve seçmenler tarafından kabul edilmediği için bir politikacının kamu hayatının sonu anlamına gelebilir. Politikacılar yalan söyleyebilseler de vatandaşlar aldatıldıklarını ya da kandırıldıklarını düşündükleri takdirde onları seçim yoluyla cezalandırma imkanına sahiptirler.