Şiir, başlangıçta gerçekten de her şeyi kapsıyordu. Bu, çok doğaldı çünkü o zamanlar olan biten her şey yalnızca isimlendirilerek anlam kazanıyordu. Şiir de bu isimlendirme yoluyla her şeyi herkes için gerçek ve anlaşılır kılıyordu. İsimler, her şeyin ismidir. Eski şiirin tümünü düşünün. Homeros’u düşünün, Chaucer’ı düşünün, İncil’i
düşünün ve ne demek istediğimi göreceksiniz, gerçekten kavrayacaksınız. Onlar isme tutulmuşlardı. Yeryüzünü, denizi, gökyüzünü ve içlerindekilerin hepsini isimlendirmek, isimlendirmeyi bilmek, nasıl isimlendirileceğini bilmek onlar için yeterliydi. Bu onları isimlerde yaşamaya ve isimleri sevmeye sevk ediyordu. İşte şiir budur, bir ismi bilme ve hissetme hâlidir. Bunu şimdi biliyorum ama bu bilgiyi uzun süre yazarak edinebildim.