Bu kitap, sanat biliminin yalnızca tanımlar, kavramlar ve sistemli sınıflamalar yoluyla değil; çarpıntı, titreşim ve sarsıntı ekseninde duyumsanarak da kurulabileceğini göstermeye çalıştı. Kanonik olanla plastik filozofik olanı karşı karşıya getirerek, yalnızca bilgi üretmek değil, bilginin titreştiği yeri de işaret etmek istedi. 
Kanonik sanat bilimi, uzun yıllar boyunca temsilin, formların ve estetik kodların çözümlemesine odaklandı. Ancak bu yaklaşım çoğu zaman içsel ihtiyacın çarpıntısını bastırdı, formu kalıba, anlamı sabite dönüştürdü. Plastik Filozofi ise, bu sabitlik karşısında titreşen bir alternatif olarak tarafımızca kuramlaştırılarak önerildi: İçsel ihtiyacın varlıksal gerilimini, bedensel yankısını ve düşünsel sarsıntısını merkeze alan bir sezgi alanı ola-rak. 
Böylece, sanat bilimi yalnızca “ne gördük?” ya da “nasıl yorumladık?” sorularının değil; “nerede çarptı?”, “hangi titreşim form buldu?” ve “hangi bedende yankı yarattı?” sorularının da alanı durumuna geldi. 
Bu karşılaştırmalı yapı, yalnızca iki ayrı epistemolojiyi değil; aynı zamanda iki ayrı varoluş şeklini de karşı karşıya getiriyor: Bilginin statik olduğu yerde anlam donarken, yankının sürdüğü yerde anlam devinir. Bu kitap boyunca her kavram, bir tanım dan ziyade bir geçit olarak düşünüldü; her bölüm bir açıklama değil, bir çağrı olarak yazıldı. 
Ve şimdi, ulaşılan noktada belki de şu söylenebilir: 
Sanat bilgisi, yalnızca temsilin bilgisinden değil; çarpıntının yan kıya dönüştüğü o titreşimli aralıktan doğar. 
Sanat biliminin geleceği, kavramların sistemleşmesinde değil; sezgilerin duyarlığında, bedenin hafızasında ve varlığın sesinde gizlidir. 
Sanatı bilen değil, “duyabilenler” için...