Ümmü Haram (r.a) adeta ordunun kalbiydi. Sanki ondan pompalanıyordu orduya sebat, cesaret ve metanet…
Dalıp gitti Ümmü Haram uzaklara, Resulünden çok uzaklara…
Dalıp gitti anılara, verilen vaadlere, edilen dualara…
Dalıp gitti nihayet Kıbrıs’ın ta içlerine, Larnaka yakınlarına…
Larnaka’ya vardıklarında karşıladı bir ömür kaçan nazlı
sevgili… Önce atının ayakları sürçtü Ümmü Haram’ın, sonra ruhu kanatlanıp uçtu bu âlemden… İşte yakalamıştı sonunda o nazlı şehadeti. Bu kadar kolaydı onu yakalamak,
ona yakalanmak ama onun için denizler aşmak, savaşmak
ve vuruşmak gerekiyordu.