Xalê Sado êdî hertim, di ber xwe de, bi kêf û coş digot:
“Şikir ji xwedê re, zarokên min dixwînin.
Wê bivin efendî û pêşîya xwe baş bivînin.
Ahmo laîke bive doktor û Çelo jî bive ébûqat.
Ez ê hingê ji wan re bikrim du dest  cilê bi qerewat.”
Lê, ji kêfa re hertim, hêstir diketin çavê wî û girînê wî dihat.
“Tu kurmacîya xwe ji bîra nekî, eger baş nizanî, divê zêdekî...” (CEGERXWÎN)