Sabahleyin uyanan, sanki ayarlanmış saat gibi, her gün aynı işi yapar, ineğini sağar, buzağısını dağa sürer. Bazlamalarını yapar. Çocuklarının karnını doyurur. Kirmenini veya örgüsünü eline alırdı. Yaylada, her sabah aynı hayat yeniden başlardı.
Kadir, gün kuşluk oluncaya dek uyanmadı. Kardeşi Rukiye, kahvaltıyı hazırlayınca zorla uyandırdı. Kahvaltı yaptılar.
Kadir, “Öğlenden sonra akşamın serinliğinde gideceğim. Yoğurt, peynir, süt yüzü ne hazırlayacaksan hazırla. Köye uğramadan harmana çıkacağım.”
Radyoyu açtı. Radyoda istekler çalıyordu. Türkü bitti. İçinden “Bu çalınacak benim şansıma.” dedi.
“Şu karşı yaylada göç katar katar.
Bir yiğidin sevdası sinemde tüter.”