Babası gözlerini ondan kaçırmaya çalışarak, burnunu çekti, bir mendille gözyaşlarını sildi. “Başaramadı yavrum başaramadı!” dedi ama sesindeki acı, Elif’in babasının şehit olduğunu ağzından çıkan cümlelerden daha net anlatmıştı.
Can bunu duyunca ne yapacağını bilemedi. Babasının sağ salim geldiği için sevinse miydi? Yoksa Elif’in babası dönemediği için üzülse miydi? İçinde buruk bir sevinç onu deli edecekti sanki.
Çay bahçesinin huzurlu atmosferinde, herkesin neşeli sohbetlere dalıp gittiği bir anda, kadının kolundaki mor bandana, gözlerden uzak bir hikâyenin kahramanıydı. Bu küçük ama güçlü detay, kadının özgürlük mücadelesinin simgesi olarak orada duruyordu. Kadının içindeki cesareti ve bağımsızlık arzusunu yansıtıyordu. O mor bandana, bir umut ışığı gibi parlıyor; kadının sessizce, ama güçlü bir şekilde var olduğunu, özgürlüğünü ve gücünü tüm dünyaya ilan ediyordu. Bu bandana, sadece bir aksesuar değil, kadınların özgürlük yolculuğunda yanlarında taşıdıkları bir semboldü.
Bir gün daha bittiyse sevgisiz, en boş geçen gün bugündür inan bana. Herkesin hikayesi güzel bitmez. Kimisi acı dolu kimisi hüzün dolu devam eder dünya kervanına. Serhat Kızı da devam etti dünyasına; kâh kırgın, kâh yarım, ama devam etti bu acı dolu dünyasına.