*Öğretmenin Günlüğünden Eğitim ve Toplum* devlet ve özel öğretim kurumlarında geçen 40 yılın yaşanmışlıklarını, beklentilerini, umut ve hayal kırıklıklarını konu alan deneme, gözlem ve anılardan oluşmaktadır.

Birinci bölümde yazar, okullarımızda yaygın olarak kullanılan *sınav için hafızaya dayalı öğrenme* yerine *akıl kullanmayı, beceri geliştirmeyi ve sorgulamayı* öne çıkaran bir model doğrultusunda eğitim programlarının hazırlanmasını öneriyor. Bu modelin dünyadaki uygulamalarından örnekler getirerek, ülkemizdeki insan kaynakları israfını gözler önüne seriyor.

İkinci bölümde çevresel duyarlılık geliştirilmeden *sürdürülebilir bir yaşam ve kalkınma*dan söz edilemeyeceğini açıklıyor.

Son bölüm olan *Kent ve İnsan*da ise yazar; yükselen beton bloklara rağmen kentlerin örtemediği insan yalnızlığını ve yabancılaşmayı vurguluyor.

Elinizdeki kitap, toplumu değiştirecek yegâne gücün eğitim olduğu bilinciyle, umuda yolculuğumuza coşku katıyor.