“Nanik yapın hayata” demek kolay…

Kolay mı?

Kolaysa…

Hani zaman zaman hepimiz söyleriz ya; “pozitif düşün pozitif olsun” veya “olumlu düşün, olumlu sonuçlansın”…

Gerçekten öyle mi?

İyimserlik her zaman iyidir tamam da Polyannacılık oyununu hepimiz, her zaman oynayamıyoruz ki!

Nanik yapmak gerek hayata, zamana çünkü hayat bir tiyatro perdesi ve herkes kendine verilen oyunu oynuyor sahnede. Hem hepimiz de biliyoruz ki bu tiyatroda perdenin ne zaman ineceğini kimse bilemiyor.

Her ne kadar bu kitaba nanik yapmamıza engel pek çok olumsuzluğu alsak da bazen dalga geçmek, hadi dalga da demeyelim de fazla dert etmemek gerekmez mi?

Su gibi akıp giden hayatlarımızda zamanı nasıl heba ediyor, nasıl bir koşturmanın içine düşüyoruz ki çoğu zaman farkında olmuyoruz.

Bir varmışız bir yokmuş.. Necatigil’in dediği gibi mezar taşındaki isimlerin altına parantez içine alınan doğum ve ölüm yıllarından ibaret hayat…

Buna rağmen, öylesine kesitlere hapsolmuş yaşıyor, mücadele ediyor, hiç göçmeyecekmişiz gibi hırslarımıza yeniliyoruz.

“Daha” demekten elimizdeki güzellikleri uçuruyoruz avcumuzdan.