Müstakil Evin İnsanları, Evren Uzar’ın ikinci öykü kitabı. Uzar, Sesin Sahibi adlı ilk kitabındaki öykülerinde, sesi ve konuşmayı bir var olma alanı ve biçimi olarak değerlendirmişti. Müstakil Evin İnsanları’nda bir araya getirdiği yirmi öyküsünde ise mekânı, özellikle de evi, varlığın anlam ve biçim kazandığı bir alan olarak belirginleştiriyor. Öykü kişileri ya çalıştıkları yerlerdeki ya yaşadıkları evlerdeki ya da devlet kurumlarındaki kişilerle kurdukları ilişkilerde kendilerini anlamaya, bulmaya çalışıyorlar. İlişkileri çoğunlukla yaşama mücadelesine, kimi zaman da çıkarları yüzünden pamuk ipliğine bağlı sıradan insanlar bunlar. Onların memuriyetteki gevşeklikleri, ortak iş yerlerinde birbirlerinin altını oyma çabaları ve ücret konusundaki istismarları, hastanelerde başlayıp evlerde süren mirasa konma kurnazlıkları ve ilişkilerindeki başka başka hesaplar, anlatıcı figürleri, paranoid şizofreninin sınırına getirir. Anlatıcılar, bu yüzden konuşkandır ama hep kendilerine söylerler. Evren Uzar, tam da bu noktada, kendi edasını ve söyleyişini belirginleştirir. Gündelik hayatın karmaşasından gözleyip çektiği insan ilişkilerini, konuşkan figürlerinin bakışıyla yeniden kurar. Müstakil Evin İnsanları, öykü okurunun kayıtsız kalamayacağı diri ve atak bir kitap.