Hayat çok basittir; yaşama pratiği o kadar da basit değildir.
Aslında bunu anlamanın çok basit bir izahı var:
Her ömür, bir mumdur; yanar, yanar ve geriye bir şey kalmaz.
Doğarak aslında mumun fitiline bir kibrit çaktığımızın farkında bile değiliz.
O andan itibaren yanmaya başlıyoruz.
Yandıkça katı kısmımızın nereye gittiğini düşünmüyoruz bile!
Işığımız bedenimiz üzerinde yanıyor.
Yanıyor, yanıyor ve bitiyoruz. Bedenlerimiz mum gibi birden yok oluyor.
Geldiğimiz gibi gidiyoruz.
Yaşarken şekilden şekle giriyoruz, duygudan duyguya sürükleniyoruz.
Hiçten hep’e geliyor; hepten, hiçe ulaşıyoruz.
Var olduklarında böbürlenerek şımaranlar,
yok olduklarında acıların en büyüğünü çekiyor.
Var olmak, yok olmayı düşünmezken; yok olmak, var olmanın kapılarını açıyor.
Onun için mum yanığı zamanların kıymetini bilelim!