Evin kapısından çıktı ve hafif meyilli olan sokaktan aşağı doğru yürümeye başladı. Daha önceden tanıdığı birkaç kişi ile selamlaştı ama asıl dikkatini çeken, yanından geçtiği duvarın üzerinde kendine bakan kedi ile göz göze gelmiş olmasıydı. Yine olağan dışı şeyler yaşamak hevesiyle bir süre kediye baktı. Hiçbir şey hissetmedi. Zaten kedi de kaçıp gitti.
Geceden ıslanmış olduğu halde sabahın ilk ışıkları ile kurumaya başladığı belli olan kaldırımdan sakin adımlarla yürümeye devam etti. O büyük ve muhteşem soru tekrar aklına geldi. Sadece kendisinin yaşadığını zannettiği bu tuhaflıkları başkaları da yaşıyor olmasına rağmen, kimsenin kendinden başkasına söyleyemediği bir sır olabilir miydi? Gözlerini kısarak Güneş’e doğru hafif bir bakış attı ve “Evet, mucizeyi bekliyorum…” diye geçirdi içinden.