Beni unutma değil, beni hatırla. Çünkü birbirimize hatırımız var. İnsan tanımadığı ölüleri, tanık olmadığı anları unutur. Ben senin babanım çocuk. Altmış beş yıllık gece, yarın sabah bitebilir.
***
Babasına okul inşaatında elektrik çarpıyor. Yatalak. Annesine şeker vuruyor. Kör. Ortaokuldan ne iş olsa yaparım mezunu oluyor. On yedi yaşına kadar düşünmeden bedeniyle çalışıyor. Sigortasız, kötüsü ‘hikâyesiz.’ İşe git, eve gel. En sonunda yemekli, sigortalı, iş buluyor. Tuğla fabrikası...

İsa Balcı, Miran Rapsodi’de akıp geçen zamanın hızına inat, durmaya ve bakmaya çağırıyor sizleri. Ölülerimizi yeterince anmadığımızı, bazı şakalara gerektiği kadar gülmediğimizi, dertlerimize yeterince üzülmediğimizi vurgulayan öykülerini adına hafıza denen bir paydada buluşturuyor. Gülmek ve düşünmek arasındaki ince çizgide nereden sapacağını, unutulanlara nasıl ışık tutacağını bilmenin rahatlığıyla anlatıyor. Oyunları bozamayan kişilerini, akışın seyrinde öğütülmekten kurtarıyor. 
Hayatı hem ciddi bir görev hem de üzerinde durulmayacak bir eylem olarak gören bir yazarın, geleceğe düştüğü notlar: Hiç tanımadığımız kadınlar yoksulluk çekti; çocukluğundan habersiz çocuklar oyuncaksız büyüdü; yüz yıl yaşayacağını düşünen adamlar taraf olmadıkları bir savaşın ortasında öldü. Ve bütün kötü hikâyelerde adil bir yaşamı hayal etmek suçtur.