İsa’nın yanına gidiyordum. Bu sefer de olmazsa devam etmeyecek, bu işleri bırakacaktım. “Bu işler” deyince
ne kastettiğim pek anlaşılmıyor farkındayım ama ne gelir elden… İsa’yla daha önce de birkaç kez konuşmayı
denemiştim ama “işler’’ gene istediğim gibi gitmemişti.
Ne zaman gitmişti ki zaten? İsa çölde inzivaya çekildiği zaman da bir gece yanına yavaşça yaklaşmış ve onunla uzun uzun konuşmuştum, tam ikna ediyordum ki Rabb’in cinlerinden biri gelip beni anlık bir şaşkınlığa uğrattı ve Rabb bu fırsattan istifade İsa’nın kafasını korkunç bir uğultuyla doldurdu. İsa sözlerimi duyamaz oldu. Sonrasında Rabb’in kendisi İsa’nın kulağına fısıldadı, “Şimdi iblisi yendin işte!”