Ben bu yürüyüşü bitirdiğimde hep değişen yanlarımı hatırlarım. Nice zamandan beri, bana ait böyle birkaç fotoğraf karesi, bir iki elbise; o kadar. İşte hayat, her haliyle iyilik dolu bir havada değildi. Şu güneşin yanında, çırılçıplak ağaçlar ne kadar da bahara yakın, çelişkili ama daima bir arada yürüyoruz…

…..

Ezbere bildiğimiz bir şey, iyilik yapmaya yasak yok. İnsan hiç tanımadığı bir kişinin mutsuzluğunu paylaşsa bile iki taraf da mutlu olabilir. Sen de yapabilirsin, insanı günün kasvetli, kirli havasından bütün bütün uzaklaştırıyor. İstersen gönlünden geçen bir şeyi denize at! Ama balıkların yiyebileceği bir şey olsun. Yüreğimiz iyilikle kötülük arası bir yerde, artık acılar bir adım geride kalabilir. Başka hayatlara ne kadar çok dokunabilirsek, o kadar da yaşadığımıza inanırız…