İçimde yalnız kalmış olmanın verdiği rahatlığın zerresi yok. Sıcak hava yüzünden insanların ruhları eriyip her yere yayılmış sanki. Biraz rüzgâr, dağılıp yerlerini bulmalarına ya da kaybolup gitmelerine yetecek. Yağmur ise ait oldukları yere dönmelerini sağlayacak. Hem birbirlerine karışacak hem de karışmayacaklar. Ruh nerededir diye sorsanız, benimki doğmak üzere olan bir nergis çiçeğinin bedenindedir, derim. Şimdiyse ruhsuzum. Herkes gibi yaşıyorum, düşünüyorum, hissediyorum, davranıyorum. Farklı olabileceğine dair bir hissim var ama izin bekler gibiyim. Sonunda aradığım kuru toprağa varıyorum. Tek başına bırakılmış bir nergis çiçeği. Seni kırılgan şişelere hapsetmeyeceğim, kıymet bilmeyen ellere emanet vermeyeceğim.
Dünya var olduğundan beri bir yönüyle enkaz alanı. İnsan bu enkazda kaybettiklerini, unuttuklarını, umduklarını ve en çok da kendini arıyor. Ama kolay değil, etraf kalabalık; gelip geçen de gitmeyip kalan da farklı roller dayatıyor insana, başka çerçeveler çiziyor, kabuk bağlamayan yaralar bırakıyor. Buna karşı ses çıkarmak gerek. Merve Kalyoncu’nun öykülerinden bir ses çıkıyor, dolaşıyor enkazın üstünde ve altında. Karşılık veren her şeye Kurtarılmış Eşyalar Odası’nda yer var.