Duygu, işyerinde görünmeyen yükleri sırtlanan, evde bastırılmış sesiyle yaş almaya çalışan bir kadın. Boşanmış, bir çocuk annesi; aynı zamanda bir evlat, bir çalışan ve kendi sessizliğinde yolunu bulmaya çalışan birisi. Herkesin bir şey beklediği ama kimsenin ne hissettiğini sormadığı bir dünyada, Kuğulu Park’ın huzurlu serinliğinde yeniden soluk almaya başlıyor.
Gün geçtikçe artan yorgunluğu, annesinin sessizliği, babasının baskısı, kızının kırılganlığı ve içinden yükselen o bitmeyen sorgularla başetmeye çalışıyor. İşyerinde herkesin sorumluluğunu üstleniyor; evde ise kendine ait bir alanı bile yok. 
Bütün bunlar kızını okuldan alırken tanıştığı birkaç yabancıyla küçük yürüyüşlere başlayana kadar sürüyor. Bu yürüyüşlerde, sessizliğin içinde bir şefkat ihtimali doğuyor.
Kuğulu Günlükleri, bir kadının gündelik hayatın içinde kendini kaybedip sonra yavaş yavaş yeniden bulma hikâyesi. Büyük olaylar değil, küçük ama tanıdık anlar anlatılıyor.
Ve bazen, parkın sessizliğinde başlayan hikâyeler, Kuğulu Günlükleri’ne dönüşüyor…