Topraksız bir çiftçi çocuğudur; yedeğinde emeği ile aile işgücüne omuz verip büyür.
Yoksulluğun ve yoksunluğun ortamında yaşama tutunmayı öğrenip, deneyim kazanır.
Ergenliğinde kentle köy arasında sıkışıp kalmış gecekondu insanlarının çaresizliğine tanık olur. 
Lise ve üniversite öğrenimi yıllarında, varoşlardan kent merkezine uzanan yolda çelişkilerle yüzleşip bilinçlenir.
Kol gücü işçiliği ile kafa emekçiliğini iç içe yaşar.
Çokça yenilir; yenilgilerinden ders almasını öğrenir.
Tarım mühendisi olur; “toprak reformunu” savunur.
Doğa bilimcisi olur; “çevre koruma uygarlıktır” diye çırpınır.
Akademisyen olur; “demokratik üniversite” peşinde koşar.
Anadilinin arılaşmasını savunurken “Türkçem ses bayrağım” diye öğünür.
Ve yorgun bir demokrat olarak; kalemini, yılların tortusunda gezdirerek şiirler, öyküler, popüler bilim yazıları, aforizmalar, diyalektik yaklaşımlar ve anılar demeti halinde, birçok köşeden seslenmeyi sürdürür. 
Köşegenler, bu özgün yürüyüşün küçük ve özgür düşünce ortaylarıdırlar.