Konsifrengo’daki öyküler bizi; çaresiz, yurtsuz, dilsiz bırakılmış insanların öykülerinde; duru bir dil, abartısız ve içten bir anlatımla dolaştırıyor, bazen güldürüp bazen ağlatsalar da bittiklerinde yüzümüzde acı bir tebessüm ve buruklukla baş başa bırakıyorlar.

-Arzu Demir