Yazar, kaleminden dökülen öyküleri nereye fırlatıp atacağına karar veremedi önce…

Şöyle bir etrafına bakındı… Önünde uzanan masmavi, engin denizi gördü. Öyküyü ufuk çizgisinin ortasına kadar fırlatıp atıverdi. Ufuk çizgisinde yüzen öyküler dalga dalga kıyaya vurdu…

Çocuklar, denizin kıyısında… Dalgaların kıyıya savurduklarını toplamaya başladılar.
Kucaklarında;
Umut…
Sevgi…
Doğa…
Dayanışma…
Barış…
Ve
“Aylan Bebek” vardı.