“Demek ki hayat bize ne sunduğundan çok, bizim ne görmek istediğimizle anlam kazanıyormuş. Mevsimler geçiyor, yapraklar dökülüyor, insanlar gelip gidiyordu… Rüzgârda savrulan sarı yapraklarda kışı değil, gelecek baharı görebilen; kapkara bir beton duvarın ardında dahi yelkenlileri, yıldızları hayal edebilen kalp; aslında en mutlu olan kalpti…