Enkazda kalan sadece çiçeklerim değil ki. İlk kaybettiğim kendi sesim. Parça parça hatırladığım hikâyemi onlara anlatırken, en çok kendim dinlerdim sesimi. Bir kıymeti olmayan, unutulup gidilecek hikâyelerimi saksıdaki çiçeklerimin toprağına gömerdim. Dert yeri göğü kaplamış, artık kim dinler beni. Derdi görünür olmayanın sözünün de kıymeti yok. Ben burada en çok kendi sesimi özledim.

Kirli Sular`daki öyküler ayrılıkla, kayıpla, ölümle yüzleşen insan hâllerini alıyor kadrajına. Gidenlerin, kaybolanların, terk edenlerin açtığı boşlukla baş etmek kolay değil. Hayata bir eşyayla, anılarla, yasla tutunabilir insan. Tutunduğu şeyin sağlamlığını bilip bilmeden. Çünkü hiçbiri o kadar da masum ve temiz değil. Hatice Şahin`in kalemi, gündelik hayatın imbiğinden süzüyor kirli suları. Geriye insanlığın değişmez çelişkileri kalıyor.