"Duran Aydın, hepimiz gibi payına düşeni yaşarken, yazarak konuşmayı seçiyor.
“Sözcükçüler Ölmesin” diyerek şaire, yazara, ressama, sinemacıya ilişkin düşüncelerini okurla bir masada söyleşir gibi yazıyor.
Yaşayıp doyduğu kent Adana’ya yaslanarak sanata, dostluklara, anılara şair gözüyle bakıyor.
“Özgürlüğün Dili Sanat”la yolculuğunda; Yılmaz Güney’den Abidin Dino’ya, Yaşar Kemal’den Osman Şahin’e, Hidayet Karakuş’tan Ahmet Özer’e, Hüseyin Atabaş’tan Turan Altuntaş’a, M. Nuri Ayvalı ve Ahmet Fazıl Göktuğ’a varana, anıları denemeyle harmanlıyor.

Bizim adımıza da…

“…İşte tam da bu nedenle beni anlar görünen, aslında mutsuzluğumdan mutluluk süzen türdeşime değil; sessiz çığlıklarıyla gözlerimi gözlerindeki yaşla yuyan bir kediye, bir köpeğe, miniminnacık bir kuşa, akvaryumdaki balığa, saksıdaki bir avuç reyhan kokusuna, kırmızı bir karanfile sığınıyorum…”