“Ablam, içine savrulduğumuz girdaptan bir ara kurtulmuş olacak ki mutfağa gitmişti. Elinde, bir bardak sıcak yasemin çayıyla geri döndü. Çayın buğusu ürkek bir ceylan yavrusu gibi gözlerine sığınmıştı. Bardağı sehpanın üzerine bıraktı ve annemin yanına sessizce oturdu. Annemin kucağında, bir yabancı gibi oturan yaşlı ellerini usulca avuçlarının içine aldı, titreyen şefkatli bir sesle, "Anneciğim... ...çayın hazır." dedi.
Anneme en çok söylemek istediğim şey, belki de en yalın olanıydı:
“Kendine iyi bak, Anne...”
Bu kitap, o cümlenin çoğaltılmış halidir.