Tam da ortadan yarılıp patlamak üzereyken, ensesinde bir nefes duydu. Başını kaldırdı, karşısındaki kiliseye bakan pencerede arkasında duran Ertan’ı gördü.
Berin, onun sıcak nefesini hissetti saçlarının arasında. Tuhaf bir şekilde içi titredi. Kıpırdayamıyordu bile. Kalbinden çıkan kocaman gümbürtüden utandı bir an. Elleri daktilonun tuşları üzerinde ağır birer taş parçasıydı. Ertan, onun saçlarını okşamaya devam ederek eğildi, saçlarını yana çekerek, Berin’in heyecandan ter içinde kalmış ensesini ve kulağının arkasını öptü.
“Çok güzel kokuyorsun.” diyerek geri çekildi. Ama gözlerini pencerede sabitlemiş gözlerinden bir saniye olsun ayırmamıştı. Berin iskemlesinde dönerek ona baktı.
“Neden yaptın bunu?”
“Çünkü seviyorum.”
“Neyi seviyorsun? Saçlarımı mı?”
“Bu saçların sahibini…”