Belki de sokakta çocukluğunu bilerek büyüyen son nesil biziz. Güven vardı, itimat vardı. Evet, belki bu kadar imkânlarımız yoktu ama sevgi gerçekçi, vefa henüz kaybedilmemişti. Akşamları haberler birlikte izlenebiliyordu, yoktu o zamanlar bu kadar kötü insan, nereden türediler bilmiyorum, kimse kadınlara bu kadar şiddet uygulamazdı, saygı vardı. Açmadan solmazdı, hiçbir zaman çiçekler. Psikolojimiz henüz bu denli bozulmamıştı galiba… Çocuklar el üstünde tutulurlar ve kıyamazdı kimse onlara, kimse korkmazdı bu kadar. Hayvanlar bile rahattı, yemeksiz kalmazdı hiçbir mahallede. Güzel günlerdi vesselâm. O zamanlar yapılan şarkıları dinliyorum hâlâ ve yenilerinde bulamıyorum o tadı. Gerçek aşklar da o zamanlar yaşanıyordu. O dönemde öğrendim ben de sevmeyi, aşk için beklemeyi, sabretmeyi... Çünkü aşk emek ister ve ben kararlıyım üstüme ne düşüyorsa yapacağım aşkım için. Belki sende bilsen yaparsın ama nerden bileceksin ki… Bilemezsin, belki de bilmemelisin…