“Dünya küçük Kardelen.”
Bu kez arkası dönük bir kadın var karşımda. Upuzun, simsiyah saçları dolaşık gibi görünüyor.
“Kimsin sen, neden yüzünü göstermiyorsun?”
“Tanımadın değil mi beni? Diğer insanlar da tanımadı çünkü akşam haberlerinde beni görmediniz. Adım geçmiyor hiçbir yerde. Sadece Anıt Sayaç’ta bir sayıyım, aynı yıl ölen 419 kadın gibi.”
O da gidiyor, her adımında yere bir damla kan akıyor. Ben yürümeye çalışıyorum, ilk defa adım atabiliyorum ama yedi adım ilerledikten sonra yine hareket edemediğim duruma geliyorum. O ise kalabalığa karışıyor. 
İşte şimdi anlıyorum...