Kanser! Bir kız çocuğunun tedirgin bakan gözleriyle izledim bu hastalığın babamın bünyesinde şekillenmesini. Kimi zaman korkulu, kimi zaman sancılı ama hep umut dolu. Bir çınar ağacı vardı gölgesiyle dahi yetinebileceğimiz. Dallandı budaklandı; yakmadı hep gölge etti. Sonra hep beraber kapattık gözlerimizi. Kanser dediğimiz bu hastalığın avuçlarımızın içine neler bıraktığını ve avuçlarımızın içinden neler aldığını hep birlikte bekledik.