Kırmızı utanmış!
Ormanda ağaç, yaprakta yeşil sancımış.
Taş utanmış taş!
Ağrımış, ağlamış gökyüzü;
sonra gürlemiş öfkelenmiş!
Cinnet giysi olmuş dünyaya…
Gönüller azapla kargışlanmış,
sözler çelik gibi yanmış,
sonra da sönmüş yorgun zihinlerde.
Gün aydınlanmış;
evrenin yüzüne bakan herkes
tekrar tekrar izlemiş bu tarihsel utan