Vaz‘ kavramı etrafında şekillenen, İslâm Düşüncesinde Dil ve Varlık adlı bu çalışma, lafız-mana ilişkisini dil felsefesi, usûl-i fıkıh, belâgat, mantık ve lugat ilimleriyle kesişen bir zeminde ele alarak dilin sadece yapısal değil, aynı zamanda anlam inşasına yönelik işlevsel boyutunu da ortaya koyar. Çalışmasında Arapçanın bir din dili olarak taşıdığı önemi merkeze alan İbrahim Özdemir, dil-varlık ilişkisini sadece linguistik bir mesele olarak değil, aynı zamanda teolojik, felsefi ve epistemolojik bir düzlemde inceler.

Kur’ân ve sünnetin doğru anlaşılması bağlamında dilsel delâletin mahiyetini ve yöntemlerini irdeleyen Özdemir, İslâmî ilimlerin temelinde yatan dilsel varsayımları kavramsal ve tarihsel bir çerçevede tahlil ederken; erken dönem dilcilerinden usûlcülere, mantıkçılardan müfessirlere kadar birçok disiplinde yer bulan delâlet tartışmalarını, vaz‘ ilmi ekseninde yeniden değerlendirir.

İslâmî ilimlerde vaz‘ın yeri, nasların anlaşılması sürecindeki işlevi ve bu kavram etrafında oluşan zengin literatürün, klasik kaynaklara dayalı titiz bir analizle gün yüzüne çıkarıldığı bu kapsamlı çalışma, dil-anlam-vahiy üçgeninde teorik derinlik arayan okurun başvurabileceği önemli bir kaynak niteliğindedir.