Büyük bir özlemle sarılıyor. Az önce çekiniyordu. Ben de öyle. Onca yıldan sonra sarılmak bana da zor geldi. Sıradan bir rüya aslına bakılırsa. Dekoruyla pek uğraşılmamış. Ardında bir çam ağacı var, açıkta bir balıkçı teknesi. “Pişmanım.” diyor, ağlayarak. “Aslında yalnız seni sevmişim.” Yüzümde bir gülümseme. Daha çok bir kâhin gibi. “Olur mu öyle şey!” diyorum. “Sakın ha! Benim ben olmam için bu ayrılığı yaşamam gerekiyormuş demek ki.” Bazıları hiçbir yere ait değildir. Ne bir ilişkiye, ne bu kalıplı hayata. Iskarta, ait olamayanların, uyum sağlamayanların, sorgulayanların sesi. Erkut Özal, ilişkileri, yalnızlığı ve toplumu özgün ve keskin bir dille masaya yatırıyor. Az sözcükle çok şey anlatan öyküler… Geride bırakılanlara değil, kendini dışında hissedenlere.