Unutmak, insanın en önemli ve hiç değişmeyen özelliklerinden birisidir. Çünkü İnsanoğlunun zihni unutmaya pek elverişli bir yapıda yaratılmıştır. İnsan yaşlandıkça unutma içgüdüsü daha da artar. Bununla birlikte en korkuncu insanın kendisini, yani Yaratanını ve ölümü unutmasıdır.
Nice ihtiyaçlarını gidermek için yaşam kavgasına girişen insanoğlu, ne acıdır ki, ruhunu, gönlünü, özünü unutmuştur. Ruhunu doyuracağı yerde toprak olacak bedenini haram-helâl demeden doyurmanın derdine düşmüştür. Bir yerde maddesi manasına galip gelmiştir.
Günümüzde insanlık işaretini taşıyan, yani insanlık vasfına sahip insan azdır.  Gittikçe de azalmaktadır. Bugün insanımızın çoğu insanlığa uygun yaşamıyor, yaşamadığı içinde adam olamıyor. Pek çoğumuz insanlık vasıflarını kaybetmiştir; hem kendisine, hem de topluma yük olmuşlardır.
Çoğu zaman, sadece kendi çıkarları için yaşayan bireyler haline geldik, bencilleştik. İnsan sevgisini, hayvan sevgisini, doğayı, dağı-taşı, ağacı, ormanı, kuşu unuttuk.
Okumadığımız için düşünmüyoruz, çalışmıyoruz, üretemiyor, durmadan tüketiyoruz.