Ali bin Ebu Talib (a.s) ırk temelli taassubu en büyük adaletsizliklerden biri olarak görürdü. Kendisine bir grup arkadaşı gelip, “Ey Müminlerin Emiri, şu malları ver ve Arapların ve Kureyş`in soylularını mevali (özgür bırakılmış köleler) ve acemlere (Arap olmayanlara) tercih et” dediklerinde onlara hemen şöyle yanıt vermiştir: “Beni adaletsizlikle zafer kazanmaya mı teşvik ediyorsunuz?”

Ali’nin (a.s) anlayışında adaletsizlik ne kadar büyük bir felaket ve suçsa, bir halkı diğerine yalnızca farklı bir soydan oldukları için üstün görmek de o kadar büyük bir suçtur. Bu anlayış, milliyetçilik için ne kadar faydalıysa, insanlar için de insanlık sıfatıyla ve iş birliği, karşılıklı anlayış içinde bir arada yaşamaları gereken bir toplum için de o kadar faydalıdır. Çünkü doğruluk bölünemez ve bir yaklaşımın ilkeleri her durumda tutarlıdır.

Bir topluluk içinde bir Arap’ı, başka bir halktan birine yalnızca yararlı işler üzerinden üstün tutmayan kişi, kendi halkında bir soyluyu sıradan bir bireye üstün görmez. Aynı kişi, kardeşine sağladığı bir yararı bir yabancıdan esirgemez. Başka bir Arap’ı ya da herhangi bir kişiyi sömürmeyi reddeden de odur. İnsanların özgür ve eşit olmaları için çalışan yine odur. Yine o, zamanın ve mekânın imkânları dâhilinde, tüm insanları yoksulluk ve ihtiyaçtan kurtarmaya çalışır ki insanlar huzurlu ve mutlu bir şekilde yaşayabilsin.

Aynı kişi, savaşı, çatışmayı ve saldırganlığı reddeder; güvenliği, barışı ve kardeşliği açık bir sosyal adaletin gölgesinde savunur. Öyle bir sosyal adalet ki, insanlar arasında yiyen ve yenilen ayrımı bırakmaz. Hatta insanın hayvana karşı adil olmasını ister; bir karıncanın buğday tanesi çalınmamalı, bir kuşa haksızlık yapılmamalıdır. Bu ilkeler uğruna hayatını hizmete adayan odur.

Ali’nin (a.s) izlediği bu yolun dışına çıkanlar, insanlığa düşman oldukları kadar kendi milliyetlerine de düşmandılar.