Bir melek nasıl yırttı kendini ve içinden bir şeytan çıktı! Amelden düşmüş elif’e sığınarak bir burjuva gibi yüzümüze sırıtanlar, biz bir mim gibi, bir vav gibi, bir dal gibi çekip çıkarız hayatınızın karanlığından yokluğa karışıp kendi varlığımızın kalbinde yeniden dirilerek.

Var olmak; zihnimize kelimeler dokunduğunda içimizde uyanan bir ümmete sabah olmaktır.

Çocukluğumun alacakaranlığından geliyorum. Nerde bir cami, bir okul görsem yüreğim yanıyor, aklım çürümeye yüz tutmuş gibi telaşa kapılıyorum, ateşe verilen kütüphaneler gibi eksiliyorum. En kendim olduğum vakitlerdir düşünceyi uyandırmaya niyetle inziva çöktüğü zaman. Hani fecirden önce afaka bir ahenk içinde dağılmış akisler kanatlanır ya. İşte öyle bir devinim başlıyor fikrimin inceliklerinde. Uçsuz bucaksız bir ufka açılmış derinliği ölçülemeyen bir okyanus içinde emekliyorum. Yol uzun…