Modern şehirlerin neon ışıkları altında kaybolan insanlık…
Kalabalıklar içinde yalnızlık, teknolojinin ortasında kopan bağlar…
Bir zamanlar yüz yüze edilen sohbetlerin yerini, artık sessizce gönderilen mesajlar aldı. Anılar dijital arşivlerde, duygular birer emojiye sığdırılmış durumda.
Peki ya biz? Biz hâlâ kendimizi hatırlıyor muyuz?
Bu kitap, beton binaların gölgesinde unutulan insan sıcaklığını, barışa olan özlemi ve teknolojinin sunduğu kolaylıkların ardında gizlenen derin yalnızlığı sorguluyor. Bir yandan geçmişe tutunurken, diğer yandan geleceğe umutla bakmanın mümkün olup olmadığını araştırıyor.
İçimizde kaybolan sesi yeniden bulmak için, direnmenin mi, yoksa değişime ayak uydurmanın mı doğru olduğunu soruyor. Felâketlerin ortasında, “Beyaz Günler” hayaliyle dünyayı güzelleştirmek için verilen içsel bir mücadele bu.
Çünkü en büyük felâket, insanın kendini unutmasıdır.