Karanlıkta açar
Gecesefası gibi kokardılar
Gözleri bulutlu, bakışları derindi
Başka bir dünyanın insanıydılar
Her biri doğmamış bir çocuk
Açmamış bir tomurcuktu
Cansuyumla ıslandılar
Bilinç dışı bir evrende
Bir rüzgârın akıntısına
Gümüş kordonla bağlıydılar
Apansız bir yağmur gibi
Boşaldı, taştı, çağladılar
Acıları dindi, ruhları sağaldı
Geçmiş ve gelecek için
İlk ve son kez ağladılar
Sürüklenip gelmiştiler
Uçarak uzaklaştılar
İçinden geçtiğim kadınlar
İçimde kaldılar