Mademki yolculuğumuz diyalektiğinin insafına kalmış, al kendimi getirdim sana…bak!.. İçimde hala tutunamıyor kimse… eskitiyorum tüm doğruları…

Sinemde karışıyor madde ve mana… evrensel yalnızlıkta, ahlaksızlığın boyutu; Aşk’sız ve ilhamsız kalmaktı… dimağlara dolduramadığımız boşlukta, iki
sözcük tek seste yer alırken, gülmekle ağlamak aynı(mı)?...