Rainer Maria Rilke, hayatı boyunca kendisine yakın olmuş ya da eserlerini okuduktan sonra kendisiyle kısa veya uzun süreliğine iletişime geçen, bir tür içsel bağ hissettiği kişilere doğrudan ve kişisel mektuplarla yanıt vermişti. Sanatçı 1926’da, elli bir yaşında öldüğünde, şiirleri ve düzyazıları kadar önem verdiği on dört binden fazla mektup bırakmıştı ardında. Şiirlerine fazla aşina olmayan okuyucular açısından şairin sanat, aşk ve ölüm üzerine özgün düşüncelerine anıklık etme imkânı sunabilecek bu devasa külliyat içerisinde yer alan yaklaşık iki düzine mektupta Rilke, hayal kırıklığı yaratan modern dünyada bireyi ölüm, veda ve kayıp gibi hayatın en sahih farkındalık halleriyle yüzleştirir. Ölümün cesaretle kabullenilmesi yoluyla derin bir kişisel seyr’engizi öneren bu mektupların her biri,
kelimelerin kederi ifade etmek ve acıyı dindirmekte kifayetsiz kaldığı o Artık-Burad’Olmayış ve kayıp haliyle yüzleşen herkes için bir teselli kaynağı ve kılavuz olabilir.